Glikoz Vücuttan Nasıl Atılır? Edebiyatın Işığında Bir Yolculuk
Kelimenin gücü, bir bedenden taşan şeker gibi bazen fazlalığıyla bizi yorar, bazen de incelikle işlenmiş bir cümlede damıtılmış anlamıyla ruhu besler. İnsan bedeni nasıl ki glikozu işler, dönüştürür ve sonunda artanı dışarı atmaya çalışırsa; edebiyat da duyguların, deneyimlerin ve düşüncelerin fazlasını kelimeler aracılığıyla dışa vurur. Bu yazıda “glikozun vücuttan atılışı” meselesini bir biyokimya dersi gibi değil, bir metinlerarası yolculuk olarak ele alacağız.
Beden Bir Roman Gibi
Vücudu, kendi içinde örgütlenmiş bir roman gibi düşünelim. Her hücre bir karakterdir; her organ, bir alt bölüm. Glikoz bu anlatıda yan karakterlerden biridir. Bazen kahramana enerji verir, bazen fazlalığıyla çatışmayı doğurur. Karakterler fazlalığı taşıyamazsa, romanın akışı sekteye uğrar. İşte tam burada bedenin doğal editörleri olan böbrekler devreye girer. Fazla glikoz, idrar yoluyla dışarı atılır; tıpkı bir romanda gereksiz görülen cümlelerin silinişi gibi.
Dostoyevski’nin Fazlalık Karakterleri ve Glikoz
Dostoyevski’nin romanlarında “fazlalık insan” kavramı vardır. Ne topluma, ne kendine faydası olan bu karakterler, anlatının içinde taşkınlık yapar. Fazla glikoz da böyledir; organizmanın ihtiyaçlarının ötesine geçtiğinde, “fazlalık” halini alır. Beden, Dostoyevski’nin kalemi gibi acımasızdır: gereksizi siler, dışarı gönderir. Glikozun atılımı, aslında varlığın fazlalıklarla baş etme yöntemidir.
Şiirsel Bir Metabolizma
Metabolizmayı bir şiir gibi düşünebiliriz. Dizeler arasında ritim, uyum ve anlam vardır. Eğer fazla hece eklenirse ahenk bozulur. İşte böbreklerin süzme işlevi, adeta bir şairin dizelerini törpülemesine benzer. Gereksiz tekrarlar atılır, metin saf bir uyuma kavuşur. Glikoz fazlaysa, beden o şiirden taşanı atar; yaşamın şiiri yeniden dengelenir.
Modern Anlatılarda Glikozun Yeri
Günümüzün edebiyatında birey sürekli fazlalıklarla uğraşır: tüketim, bilgi, hız. Tıpkı vücutta yükselen glikoz gibi. Modern kahramanlar bu fazlalığı nasıl dışarı atacaklarını ararlar. Kimisi yazıyla, kimisi sessizlikle, kimisi de gündelik pratiklerle… Bedenin glikozu dışarı atışı, çağdaş insanın ruhsal detoksunun biyolojik bir metaforudur.
Beden ve Ruhun Paralel Hikâyesi
Bir metin nasıl ki okuyucusunun zihninde yankı bulur, bedenin içsel anlatısı da ruhun aynasında yansır. Glikoz fazlası yalnızca bedeni değil, ruhu da ağırlaştırır. Kimi zaman bu yük, edebiyatta betimlenen “taşınamaz yük” metaforuna dönüşür. Rilke’nin dizelerinde yankılanan varoluşsal ağırlık, biyolojide glikozun fazlasıyla bedenin üzerine çöküşünü hatırlatır.
Sonuç: Fazlalıkları Atmak Bir Sanattır
Glikozun vücuttan atılışı salt bir biyolojik süreç değildir; aynı zamanda bir edebi temadır. Gereksizin, fazlalığın, dengenin bozulmasının ardından yeniden uyumun bulunmasıdır. Beden glikozu dışarı atarken, edebiyat da fazlalıkları siler. İkisinde de amaç, özün berraklığını korumaktır.
Okuyucuya düşen görev, bu biyolojik ve edebi paralelliği kendi yaşamında görmek, fazlalıklarını fark etmek ve kendi metnini, kendi bedenini arındırmaktır.
Yorumlara Davet
Sevgili okur, siz glikozun vücuttan atılışını hangi edebi çağrışımlarla ilişkilendirirsiniz? Belki bir roman kahramanında, belki bir şiir dizesinde… Düşüncelerinizi yorumlarda paylaşın; edebiyatın şeker tadında bir sohbetine birlikte katılalım.